SU is good for U
Blijf op de hoogte en volg Hanne
14 Juni 2015 | Suriname, Paramaribo
Ik heb jullie lang in spanning gehouden. Dus jullie kunnen op deze luie zondag weer lekker genieten van een nieuw verslag!
Morgen is de dag dat we een huisgenootje verliezen. Jasper moet na 4 maanden weer naar huis. Afgelopen vrijdag hebben we onze laatste gezamelijke diner gehad. Hij heeft zijn specialiteit voor ons gemaakt: Taco’s! Vanaf maandag is het kleine beetje testosteron verdwenen en moeten ik, Pleuni en Rabea op ons paleisje passen. Het waren 4 hele gezellige maanden. Barbequen op het terras met onze geimproviseerde barbeque, mensen in hun party outfit in het zwembad proberen te duwen, opzoek naar de verdwenen worst, we verveelden ons nooit!
Vorige maand zijn we naar het buitenland geweest. Dat klinkt misschien heel spannend, maar in feiten was het een oversteek van 10 minuten met de boot. Vanuit Albina zijn we de rivier overgestoken om vervolgens in Frans Guyana te belanden. Geen controle, geen paspoort nodig, helemaal niks. Van tevoren werd ons verteld dat dit land heel Europees aandoet. Dat hebben we een beetje weggelachen, aangezien Suriname verre van Europees is en dit land alleen middels een rivier gescheiden wordt van Suriname. Toch waren we verbaasd toen we daar aankwamen. Grote statige huizen, brede en schone straten en dure automerken. In Suriname kun je je pizza alleen bij een fastfoodketen halen. Hier hadden ze in 1 straat al 4 Italiaanse pizzeria’s zitten. Daarnaast zag je bijna alleen maar blanke mensen. Fransen die ofwel geëmigreerd waren of er op vakantie waren. Nadat we op de centrale markt zijn geweest en we een bezoekje hadden gebracht aan de inmiddels verlaten gevangenis zijn we weer op de boot gestapt.
John was onze gids. Een hele vrolijke en energieke man. Een groep meiden was al eerder op reis geweest met hem en hadden ons gevraagd of we dit keer meegingen. Na een boottocht van ongeveer een uur kwamen we aan op Galibi, een klein maar prachtig eiland. We waren helemaal doorweekt, omdat de boot telkens de golven naar binnen schepte. Twee vrienden van ons waren met een andere tour mee. Die stonden ons lachend op te wachten. Die hadden voorin de boot gezeten en hadden het er droog vanaf gebracht. Op het eiland voelde het een beetje alsof ik opnieuw in Azie was. Een rij met palmbomen stond langs het strand en het zand was heerlijk zacht. We verbleven met z’n allen in een bungalow met een groot terras. Na wat uurtjes chillen zijn we samen gaan koken. We hebben Saoto soep gemaakt, een Surinaams-Javaanse soep met kip, tauge, ei en een donkere bullion. Rond een uur of acht zijn we in de boot gestapt om schildpadden te gaan spotten. We moesten zo’n half uur in de boot, omdat op het eiland verderop de meeste schildpadden hun eieren leggen. Opnieuw was het water wat onstuimig, dus dit keer hadden we een zeil over de boot getrokken. We hadden een beetje het gevoel alsof er een groep vluchtelingen illegaal de overkant probeerden te halen. Het was benauwd, maar we bleven wel droog! We hebben uiteindelijk een schildpad gevonden die een gat aan het graven was voor haar eieren. Je moet heel stil zijn en je mag ook geen foto’s maken. Stiekem ben ik toch een beetje dichtbij gaan zitten en ik zag dat het gat wel een halve meter diep was. Verrassend genoeg gingen de eieren niet kapot toen ze ze liet vallen. Daarna graaft ze ze weer in en vindt ze haar weg terug in de rivier. Het was heel indrukwekkend om te zien.
De volgende dag hebben we nog een rondje op het eiland gelopen. Er staat een basisschool met hele schattige tekeningen aan de muur. Ook hebben we de vruchten van de bomen gegeten. De Surinaamse appel was niet zo lekker, de amandelvrucht wel. Toen we bijna terug waren zagen we tot onze verbazing een baby schildpadje. Die was net uit het zand gekropen en zocht naar het water. We hebben hem allemaal even op onze handen gehad en daarna hebben we hem naar de rivier begeleid, hopend dat hij er levend vanaf zal komen...
Ik heb helaas ook wat minder positief nieuws. De laatste twee weken voel ik me niet al te best. Ik heb een hele slechte coordinatie tijdens het lopen, een beetje alsof ik permanent dronken ben. In het begin dacht ik dat het vermoeidheid was en na een paar dagen rust voelde ik me al een stuk beter. Maar afgelopen vrijdag voelde ik me opnieuw niet lekker op stage. Ik ben toen naar de dokter geweest en heb na 3 uur wachten een recept meegekregen tegen duizeligheid. Na een kuur van 10 dagen moet het over zijn. Dit weekend heb ik het heel rustig aan gedaan en ik voel me al een beetje beter. Hopelijk is het snel over en kan ik weer met volle energie leuke dingen doen!
Verder is alles nog goed in Suriname. Over ruim twee weken hebben we weer een evenement waar ik heel erg naar uitkijk. Sunnery James en Ryan Marciano, twee Nederlandse DJ’s van Surinaamse afkomst komen naar Suriname en ik ben groot fan! Ik ga er voor zorgen dat ik een leuke foto met de sexy mannen maak. Er is inmiddels al wat bedrijvigheid in onze straat. Er is een klein zaakje met smoothies en vers fruit. Daarnaast zit een cafetaria met jawel: bitterballen, kroket en friet. Na 4 maanden heb ik wel zin in een bitterbal! En als hij niet zo lekker is als thuis houd ik het lekker bij het Surinaamse eten. Moksi Alesi (rijst met bonen), cassave chips, baka bana, javaanse bami, bara (een kruidig broodje), roti, allemaal even lekker! Het weer is heel wisselvallig. Vrijdag gingen we met de taxi naar de dokter en ik heb instinctief mijn benen opgetilt in de taxi omdat ik het gevoel had dat ze nat gingen worden. De taxi zat tot aan het portier in het water. Maar op andere dagen schijnt de zon en is het water in een oogwenk weg.
Nu we het over het weer hebben, ik zie dat de zon is gaan schijnen. Ik ga even op het dak liggen en mijn lichaam wat vitamine D gunnen (hopelijk ook een kleurtje). Tot volgende keer!
Kus,
Hanne
Morgen is de dag dat we een huisgenootje verliezen. Jasper moet na 4 maanden weer naar huis. Afgelopen vrijdag hebben we onze laatste gezamelijke diner gehad. Hij heeft zijn specialiteit voor ons gemaakt: Taco’s! Vanaf maandag is het kleine beetje testosteron verdwenen en moeten ik, Pleuni en Rabea op ons paleisje passen. Het waren 4 hele gezellige maanden. Barbequen op het terras met onze geimproviseerde barbeque, mensen in hun party outfit in het zwembad proberen te duwen, opzoek naar de verdwenen worst, we verveelden ons nooit!
Vorige maand zijn we naar het buitenland geweest. Dat klinkt misschien heel spannend, maar in feiten was het een oversteek van 10 minuten met de boot. Vanuit Albina zijn we de rivier overgestoken om vervolgens in Frans Guyana te belanden. Geen controle, geen paspoort nodig, helemaal niks. Van tevoren werd ons verteld dat dit land heel Europees aandoet. Dat hebben we een beetje weggelachen, aangezien Suriname verre van Europees is en dit land alleen middels een rivier gescheiden wordt van Suriname. Toch waren we verbaasd toen we daar aankwamen. Grote statige huizen, brede en schone straten en dure automerken. In Suriname kun je je pizza alleen bij een fastfoodketen halen. Hier hadden ze in 1 straat al 4 Italiaanse pizzeria’s zitten. Daarnaast zag je bijna alleen maar blanke mensen. Fransen die ofwel geëmigreerd waren of er op vakantie waren. Nadat we op de centrale markt zijn geweest en we een bezoekje hadden gebracht aan de inmiddels verlaten gevangenis zijn we weer op de boot gestapt.
John was onze gids. Een hele vrolijke en energieke man. Een groep meiden was al eerder op reis geweest met hem en hadden ons gevraagd of we dit keer meegingen. Na een boottocht van ongeveer een uur kwamen we aan op Galibi, een klein maar prachtig eiland. We waren helemaal doorweekt, omdat de boot telkens de golven naar binnen schepte. Twee vrienden van ons waren met een andere tour mee. Die stonden ons lachend op te wachten. Die hadden voorin de boot gezeten en hadden het er droog vanaf gebracht. Op het eiland voelde het een beetje alsof ik opnieuw in Azie was. Een rij met palmbomen stond langs het strand en het zand was heerlijk zacht. We verbleven met z’n allen in een bungalow met een groot terras. Na wat uurtjes chillen zijn we samen gaan koken. We hebben Saoto soep gemaakt, een Surinaams-Javaanse soep met kip, tauge, ei en een donkere bullion. Rond een uur of acht zijn we in de boot gestapt om schildpadden te gaan spotten. We moesten zo’n half uur in de boot, omdat op het eiland verderop de meeste schildpadden hun eieren leggen. Opnieuw was het water wat onstuimig, dus dit keer hadden we een zeil over de boot getrokken. We hadden een beetje het gevoel alsof er een groep vluchtelingen illegaal de overkant probeerden te halen. Het was benauwd, maar we bleven wel droog! We hebben uiteindelijk een schildpad gevonden die een gat aan het graven was voor haar eieren. Je moet heel stil zijn en je mag ook geen foto’s maken. Stiekem ben ik toch een beetje dichtbij gaan zitten en ik zag dat het gat wel een halve meter diep was. Verrassend genoeg gingen de eieren niet kapot toen ze ze liet vallen. Daarna graaft ze ze weer in en vindt ze haar weg terug in de rivier. Het was heel indrukwekkend om te zien.
De volgende dag hebben we nog een rondje op het eiland gelopen. Er staat een basisschool met hele schattige tekeningen aan de muur. Ook hebben we de vruchten van de bomen gegeten. De Surinaamse appel was niet zo lekker, de amandelvrucht wel. Toen we bijna terug waren zagen we tot onze verbazing een baby schildpadje. Die was net uit het zand gekropen en zocht naar het water. We hebben hem allemaal even op onze handen gehad en daarna hebben we hem naar de rivier begeleid, hopend dat hij er levend vanaf zal komen...
Ik heb helaas ook wat minder positief nieuws. De laatste twee weken voel ik me niet al te best. Ik heb een hele slechte coordinatie tijdens het lopen, een beetje alsof ik permanent dronken ben. In het begin dacht ik dat het vermoeidheid was en na een paar dagen rust voelde ik me al een stuk beter. Maar afgelopen vrijdag voelde ik me opnieuw niet lekker op stage. Ik ben toen naar de dokter geweest en heb na 3 uur wachten een recept meegekregen tegen duizeligheid. Na een kuur van 10 dagen moet het over zijn. Dit weekend heb ik het heel rustig aan gedaan en ik voel me al een beetje beter. Hopelijk is het snel over en kan ik weer met volle energie leuke dingen doen!
Verder is alles nog goed in Suriname. Over ruim twee weken hebben we weer een evenement waar ik heel erg naar uitkijk. Sunnery James en Ryan Marciano, twee Nederlandse DJ’s van Surinaamse afkomst komen naar Suriname en ik ben groot fan! Ik ga er voor zorgen dat ik een leuke foto met de sexy mannen maak. Er is inmiddels al wat bedrijvigheid in onze straat. Er is een klein zaakje met smoothies en vers fruit. Daarnaast zit een cafetaria met jawel: bitterballen, kroket en friet. Na 4 maanden heb ik wel zin in een bitterbal! En als hij niet zo lekker is als thuis houd ik het lekker bij het Surinaamse eten. Moksi Alesi (rijst met bonen), cassave chips, baka bana, javaanse bami, bara (een kruidig broodje), roti, allemaal even lekker! Het weer is heel wisselvallig. Vrijdag gingen we met de taxi naar de dokter en ik heb instinctief mijn benen opgetilt in de taxi omdat ik het gevoel had dat ze nat gingen worden. De taxi zat tot aan het portier in het water. Maar op andere dagen schijnt de zon en is het water in een oogwenk weg.
Nu we het over het weer hebben, ik zie dat de zon is gaan schijnen. Ik ga even op het dak liggen en mijn lichaam wat vitamine D gunnen (hopelijk ook een kleurtje). Tot volgende keer!
Kus,
Hanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
